Þetta er nú ljóta...

...veðrið. Samt svolítið notalegt, ef maður þarf ekki að fara út. Held reyndar að Spánverjarnir á Laugardalsvelli hafi ekki séð neitt kósý við þetta yfirhöfuð.

Magnað hvernig sumar á Íslandi breytist í einu vetfangi í haust. Um síðustu helgi fór ég í göngutúr með tvo yngstu fjölskyldumeðlimina, sjálf á hlýrabolnum og þær bara á peysunni. Ég byði ekki í svoleiðis klæðaburð núna. Sérstaklega ekki á þeirri yngstu, sem fékk í gær sinn fyrsta penisillínskammt. Fór akút heim úr vinnunni klukkan hálffimm, eftir að mamma hringdi í öngum sínum, enda hafði litla skottið slegið í tæplega fjörutíu stiga hita rétt áður. Ég var nýbúin að átta mig á því að á þessum rúmum þrettán mánuðum síðan hún fæddist, hefur hún aldrei þurft á lækni að halda, né heldur penisillíni. Þá er það komið. Ég vona bara að hún fái ekki í eyrun. Margra ára slagsmál við eyrnabólgu hjá syni mínum, hafa gert mig nojaða gagnvart eyrum - ef hún klórar sér einhvers staðar nálægt þeim, held ég að nú sé komið að því. Framundan séu vessandi eyru, rör, vökunætur, fúkkalyf, magaveiki, sveppasýkingar og sveppalyf...

Annars átti ég eftirfarandi samræður við þá fjögurra ára í nefndum göngutúr um síðustu helgi:
L: Veistu hvað? Þegar ég dey, verðið þið pabbi að grafa mig.
S: Ha, þegar þú deyrð? Nei, það er langt, langt, langt þangað til þú þarft að fara að hugsa um svoleiðis. Svo eiga börn alls ekki að deyja á undan foreldrum sínum.
L: Nú... (með semingi.)
S: Já, en við ætlum samt ekkert að fara að deyja neitt á næstunni, við pabbi þinn.
L: Nei. (Smá þögn. Greinilega að hugsa.)
S: Af hverju varstu annars að hugsa um þetta?
L: Bara. Veistu hvað? Þú getur ekki dáið strax.
S: Nei, vonandi ekki.
L: Nei, sko, fyrst verðurðu amma og svo deyrðu.

Auðvitað.